Irritante wekkers en reuzevliegtuigen

Trrrrrrring!!! Pffff... nu al! We waren niet zo blij met onze irritante wekkers om drie uur vannacht. We lagen er voor ons gevoel net in, toen die dingen alweer afliepen. Maar... het is voor een goed doel! Vandaag begint namelijk onze grote reis naar Amerika!

Na een hoop geworstel met slaperige kinderen (die vervolgens opeens toch weer ontiegelijk druk werden) en zware koffers sjouwen, gingen we op weg met de taxibus richting Schiphol. Alles ging snel, alleen hadden we even een situatione: Iris mocht bijna niet mee, omdat ze haar eigen kinderen zou kunnen ontvoeren ☺ Die hebben namelijk niet dezelfde achternaam en volgens een nieuwe regel moet je dan eigenlijk vanalles bij je uitgeprint hebben. KLM deed gelukkig niet al te moeilijk, dus mochten we onze reis vervolgen.

De vlucht ging eigenlijk wel heel soepeltjes. De tijd vloog voorbij. We hebben ons goed vermaakt met filmpjes, spelletjes, tekenen en Elize ook met slapen ☺ En elkaars gezelligheid natuurlijk. De grote meiden hebben nog allerlei loomknutsels in elkaar gedraaid.

Na 13 uur vliegen en een tussenlandig in Detroit waren we dan eindelijk op de plaats van bestemming: Denver in Colorado. Papa Ronald stond ons al op te wachten op het vliegveld. Die was al anderhalve week in Amerika (Houston) om bij de shell te werken en was de avond tevoren naar Denver gevlogen. Na de standaard dingetjes zoals security checks, koffers ophalen en auto’s ophalen, konden we eindelijk naar het hotel om te slapen... of toch niet! Want het was eigenlijk pas twee uur in de middag, en slapen was dus een no-go. Daar had Bas niet zo’n boodschap aan, want die zat in de lobby op de bank en vervolgens hing hij opeens ondersteboven met zijn hoofd op de grond te pitten.

We besloten een stukje richting de stad te rijden om daar een hapje te eten. Dat zou volgens de mannen ongeveer een kwartiertje rijden zijn, maar dat was ietsjepietsje meer. Echt ietsjepietsje maar hoor... Affijn, na anderhalf uur waren de vrouwen de mannen kwijtgeraakt en stonden ze ontmand (letterlijk en figuurlijk) zonder mannen, telefoonbereik, wegwijsapps etc. zonder eten middenin de stad. Ehmmm... probleempje! Gelukkig werkte na een tijdje toch het Amerikaanse nummer van Ronald en konden we op hun aanwijzingen de weg terug richting hotel vinden. Vanavond maar gelijk even regelen dat ook de vrouwen bereikbaar en bewapend met wegenkaart-apps zijn!

Omdat iedereen (behalve Ronald) inmiddels instortte van de slaap, hebben we maar snel een hapje gegeten bij de Mac en zijn we daarna gelijk gaan slapen. Welteruste!